Long time no see…

Μας έχει απορροφήσει ολότελα ο Mark Zuckerberg, με το Facebook του, μας έχει απορροφήσει και το twitter (κατ εμέ, το πιο αγχωτικό απ όλα και σιγά σιγά το παρατώ τελείως) μας έχουν απορροφήσει κι άλλα πράγματα στον κόσμο του ιντερνετ, και τον blog-κόσμο τον έχουμε παρατήσει.

Κάπου κάπου, όμως, έρχομαι καμιά βόλτα αλλά κάθε φορά που έρχομαι, ίσως για να γράψω κάτι, δεν έχω τους κωδικούς να συνδεθώ.

Αν και ξέρω ότι κάπου τους έχω καταχωνιασμένους πάντα το ξεχνώ και πάντα μπαίνω σε δύσκολη θέση προσπαθώντας να επικοινωνήσω με το wordpress να με βοηθήσουν.

Μα πού να τους βρεις αυτούς; Και μετά από λίγη προσπάθεια τα παρατώ.
Έτσι έγινε και χθες, δε μπορούσα να συνδεθώ, τσατίστηκα μετά από κάποιες προσπάθειες να επικοινωνήσω μαζί τους κι άρχισα να μπαίνω στο σκεφτικό ότι ίσως ήρθε η ώρα να  παρατήσω τελείως το blog και όπου καταλήξει…

Και νά που σήμερα βρήκα τους κωδικούς!
Τυχαία.
Δεν τους έψαχνα εγώ, αυτοί ήρθαν μπροστά μου.

Όχι πως είχα κάτι να γράψω, αυτά μόνο ήθελα να πω, και αν προκύψει να γράψω κάτι αργότερα θα γίνει κι αυτό.

 

Δυο τις έχω…

 

Δυο κοπελιές έχω βαφτίσει στη ζωή μου, τη μία πριν περίπου 35 χρόνια και την άλλη πριν 20.

Έχω δηλαδή δυο γιους, δυο πνευματικές κόρες και τέσσερις εγγόνες (και φυσικά και τις μάνες τους), και είμαι η πιο πλούσια του κόσμου καθώς, τον πλούτο, δεν τον μετρώ σε χρήμα!

Η μια βαφτισιμιά μου είναι ελληνίδα, πόντιοι και οι δυο της γονείς από το Κιλκίς.

Η άλλη, η μικρούλα, έχει πατέρα από τον Λίβανο, που όταν λέει ότι είναι «grek ortodox – έλληνας ορθόδοξος χριστιανός», βάζει και μια περικεφαλαία στο κεφάλι του.
Η δε μητέρα της μικρής μου είναι ένα μείγμα από σουηδή και έλληνα. Με έναν πατέρα που συνεχώς την εκπλήσσει με παιδιά του που κάθε τόσο εμφανίζονται στη ζωή της σαν «αδέλφια». Με άλλα, και απλά, λόγια, η κουμπάρα μου δεν είναι απόλυτα σίγουρη με τον αριθμό των «αδελφών» της που ο πατέρας της σκόρπισε στη Σουηδία, και στα πέριξ…

Αλλά δε θ ασχοληθώ τώρα με τους έλληνες που «έσπειραν» στη Σκανδιναβία κι έφυγαν, μετά, αφήνοντας τα πλάσματα τους σε πλήρη άγνοια… διότι γνωρίζω κι άλλα τέτοια παραδείγματα.

Ούτε θα ασχοληθώ με την μεγάλη μου βαφτισιμιά, της οποίας η βάφτιση έγινε όπως όλες οι άλλες βαφτίσεις, αλλά θα γράψω λίγα για την μικρή, της οποίας η βάφτιση έγινε πριν 20ετίας στην ελληνική εκκλησία της Στοκχόλμης. Έτσι τό θελε ο πατέρας της που, παρά την καταγωγή του από τον Λίβανο, είναι πολύ, πάρα πολύ ορθόδοξος χριστιανός!

Ο πατέρας της, ο κουμπάρος μου, είχε ρωτήσει τότε στον παπά της ελληνικής εκκλησίας τι θα χρειαστούμε για να γίνει το μυστήριο της βάφτισης και η απάντηση του ιερέα ήταν (πολύ ορθά) ένας σταυρός και λίγο λαδάκι.
Αυτά χρειάζεται ο θεός, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά πολύ εμπόριο και πολύ επίδειξη!

«Σταυρό έχω, βάλε εσύ λίγο ελαιόλαδο σ ένα μπουκαλάκι και φέρε το στην εκκλησία» μου είπε τότε ο Νικόλας, ο κουμπάρος μου, που ακόμα θυμάμαι την χαρακτηριστική εκείνη στιγμή που μου τό πε κι εγώ τα έχασα με την τόση απλότητα που ο ίδιος ο παπάς μας είχε προτείνει.
Ασφαλώς, ούτε και τον ενδιαφέρει τον θεό από πού προέρχεται ο σταυρός… ή μήπως τον ενδιαφέρει;

Και πήγαμε και κάναμε τη βάφτιση και έτσι, για να μη λερωθεί η αγκαλιά μου, αγόρασα και μια μεγάλη πετσέτα την οποία αργότερα η κουμπάρα μου, πιστεύοντας πως την είχα μόνο για την περίπτωση, ήθελε να μου την επιστρέψει κι εγώ αναλογιζόμουν πώς θα αντιδρούσε αν έβλεπε αυτά που κουβαλάν σε βαφτίσεις σε μια ελληνική εκκλησία…

Και ήρθαν και μεγάλωσαν τα κορίτσια μου και την μεγάλη όταν την επισκέπτομαι ξεχνώ να επιστρέψω στο σπίτι μου, και αν αργήσω κάνα μήνα να ακουστώ με τηλεφωνά και μου υπενθυμίζει ότι είναι καιρός να ξαναπάω…

Ενώ την μικρή δεν την επισκέπτομαι το ίδιο συχνά αλλά χθες ήμουν εκεί και ο κουμπάρος μου είχε ετοιμάσει τα καλούδια που ακολουθούν για την ελληνίδα κουμπάρα του.

ΥΓ. Τον σταυρό που φορά η μικρή μου στην φωτογραφία, τον φορά από την ημέρα της βάφτισης… δηλαδή τον σταυρό του πατέρα της… δεν το είχα προσέξει εγώ αλλά μου τόπε η ίδια χθες

Χάσαμε μεν κερδίσαμε δε…

Τον ακούω να το λέει συχνά.
«Πολύ περήφανος είμαι που ήμαστε τόσα αδέλφια και δε μαλώνουμε ούτε καν δημιουργούμε καταστάσεις με διαφορές, φασαρίες και διχόνοιες» λέει συχνά πυκνά ένας από τ αδέλφια μου, και μου τόπε και πρόσφατα πάλι.
Και τ άλλα μου αδέλφια το λεν αλλά αυτός, ο Θανάσης, το λέει συχνότερα…
«Έλα τώρα, υπερβολές…» συνηθίζω ν απαντώ εγώ αυθόρμητα και μ εκείνη την χαρακτηριστική μου αφέλεια και τάση να μη δίνω σημασία σε τέτοια… που στο κάτω κάτω χαζά και ηλίθια τα βρίσκω, τη στιγμή που υπάρχουν σημαντικά και σπουδαιότερα πράματα ν απασχολώ το μυαλό μου…»Αν ήξερες μόνο τι βλέπουν τα μάτια μου και τι ακούν τ αφτιά μου στα καφενεία που συχνάζω…αδέλφια να μη μιλάν μεταξύ τους για χρόνια… «.
Κάτι τέτοια συνεχίζει αυτός να μουρμουρίζει και εγώ σκέφτομαι τον πατέρα μου που κάποιες φορές, παλαιότερα, τον ενοχοποιήσαμε που παρά τα πολλά λεφτά που πέρασαν από τα χέρια του δεν μερίμνησε να κάνει περιουσίες, και μας άφησε έτσι, δίχως σπίτια και λοιπά υλικά αγαθά…
Καμιά φορά απαντούσε και στα παράπονά μας, ο φουκαράς (η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι αν εγώ τού κανα τέτοιες παρατηρήσεις, και δεν το κόβω κιόλας…) με ύφος που ζητούσε κατανόηση και συχώρεση «Τόσοι που ήσαστε σε ποιον να άφηνα τις περιουσίες…»

Τώρα, τι λες; Είχε άδικο ο πατέρας μου; Γίνεται περιουσία προς ικανοποίηση 13 ατόμων/αδελφών σ ένα χωριό με ελάχιστες/περιορισμένες καλλιέργειες; Κάποιος ή κάποιοι θα έμεναν αδικημένοι και δυσαρεστημένοι και… πολλά θες, νομίζεις, για ν αρχίσουν οι διχόνοιες και τα προβλήματα;
Γι αυτό, λοιπόν, χάσαμε μεν σε περιουσία κερδίσαμε δε σε οικογενειακή ομόνοια. Και, ναι, το θεωρώ πολύ σημαντικότερο, και όχι, δεν είναι τα σταφύλια που δεν έφτανε η αλεπού και τ αποκάλεσε άγουρα!
Διότι, τα λεφτά και οι περιουσίες είναι ο πρώτος λόγος που φέρουν τις οικογένειες στα χάλια της δυσλειτουργίας…ακόμα και σε φόνους! (τι λέω τώρα; σα να μη το ξέρεις ήδη δλδ…)
Ενίοτε και καμιά διαφορά πολιτικού κόμματος που κι αυτό αν το ψάξεις, κάπου βαθειά θα βρεις το χρήμα να φταίει…
Μέγα κακό το χρήμα αν δεν έχεις μάθει να το εκτιμάς με μετριότητα…

(τώρα, γιατί αυτό δεν τό γραψα στο facebook και το γράφω εδώ, στο blog, δεν το κατάλαβα ακόμα…)

give a shit…

Πριν ένα χρόνο έγραφα ότι είχα ένα χρόνο προθεσμία να βρω άνδρα… να παντρευτώ 😉
Έγραφα ότι πριν κάποια χρόνια είχα συναντήσει τον πρώην διευθύνων σύμβουλο της Ericsson, Michael Treschow, που στα 60 του είχε κάνει τον δεύτερο του γάμο, κι εγώ μαζί με τα συγχαρητήρια μου, τότε, του έλεγα ότι τον είχα σαν πρότυπο…κι ότι εγώ είχα ακόμα καιρό μπροστά μου να κάνω… γάμους και πράσινάλογα…
Μα ήρθαν και πέρασαν τα χρόνια, πέρασε και ο ένας χρόνος που τα έγραφα αυτά, έγινα και 60, και εγώ εκεί, επιμένω να παραμένω στο ράφι, που λέγαν παλιά και που προφανώς λεν και σήμερα…

Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να γράψω μια σκέψη μου που συχνά πυκνά έρχεται στο μυαλό μου και που πιθανώς είναι και μια επιθυμία…κρυφή ή φανερή, δεν ξέρω… αλλά προετοιμαστείτε για μια τολμηρή σκέψη και όσοι είστε πιστοί συνοδοιπόροι των γνωστών και συμβατικών σκέψεων ίσως κάνετε καλά να σταματήσετε το διάβασμα εδώ!

Πολλές φορές σκέφτηκα, λοιπόν, πως θα ήθελα (τουλάχιστον να κάνω μια προσπάθεια!) να συναντήσω κάποιον και να αφήσω στην άκρη το παρελθόν του!
Να μη ρωτήσω καν την προέλευση του!
Να μη μ ενδιαφέρει το μέχρι τότε ιστορικό του!
Να μένω παντελώς αδιάφορη για το παρελθόν του!

Γίνεται αυτό;

Το ξέρω, το ξέρω…. το ξέρω, που να μην τό ξερα, ότι το πρώτο που κάνουμε, όταν δούμε κάποιον που μας γεμίζει το μάτι και που σαν αντίθετο φύλλο μας ελκύει και μας ταρακουνά τα ευαίσθητα σημεία, είναι να τρέξουμε να μάθουμε τι καπνό φουμάρει… κάνουμε τα πάντα, τηλεφωνάμε ακόμα κι εκεί που ποτέ δεν τηλεφωνήσαμε για να μάθουμε μπας και τον γνωρίζουν να μας πει τι, ποιος, πού, από πού, από ποιο τζάκι, πατέρας, μάνα, αδέλφια, περιουσίες, οικονομικά, γάμους, παιδιά… μπελγμένος κάπου; τι; απαπαπα…
Και νά σου μετά, αν κάτι απ το παρελθόν του δεν μας ικανοποιεί (κρίνοντας πάντα σύμφωνα με τα δικά μας πονεμένα και βεβαρημένα παρελθόντα) να δείξουμε αμέσως την αδιαφορία και την δυσφορία μας…. και να αναρωτιέται ο άλλος τι σταδιάλα πάθαμε και μέχρι ενός σημείου τα πάντα στο βλέμμα, στο κορμί, στις κινήσεις, στο κάρμα μας γενικά έδειχναν θετικά και όμορφα… και ακούς μετά τους μεν να λεν «που…νες όλες οι γυναίκες παιδί μου, τι περιμένεις…» και τις δε να λεν «ανώμαλοι, πούσ…δες όλοι οι άντρες παιδί μου, τι περιμένεις…» κι άλλα πολλά πικρόλογα που μολύνουν και επιβαρύνουν το σύμπαν και τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων…

Πώς θά ταν άραγε αν παραβλέπαμε το παρελθόν και εστιάζαμε το ενδιαφέρον μας μόνο στο σήμερα και τώρα; Αν δεν γρατζουνούσαμε τις πληγές του πριν και παραμέναμε στην ομορφιά του σήμερα και τώρα; Αν δεν πικραινόμασταν από τα παλιά δεινά και ευχαριστιόμασταν από τα αγαθά του σήμερα και τώρα; πώς; πώς; πώς θά ταν;

Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ λέω να κάνω μια δοκιμή (και δεν θά θελα να το πω προσπάθεια!)… αν μου τύχει… όποτε μου τύχει… όπως και να μου τύχει… ΔΕΝ θα ασχοληθώ με το παρελθόν του και θα χαρώ πολύ, πάρα πολύ, αν και αυτός γκιβ ε σσσσιτ στο δικό μου παρελθόν… καθώς, έχω αντιληφθεί, ότι πολλές φορές αυτό το παρελθόν μας κρατά αλυσοδεμένους ακριβώς στο παρελθόν, και δεν μας επιτρέπει να προχωρήσουμε στο μέλλον. Και, το χειρότερο, ούτε καν να χαρούμε το παρόν! 

Προχωράμε λοιπόν, ανεβάζουμε το σκοινί πιο ψηλά, δεν θέτουμε ηλικιακά όρια και όποτε μας συμβεί! Ούτε τα 60 μας φοβίζουν ούτε τα 70 ούτε και κάποιο άλλο αριθμητικό νούμερο… όταν είναι να έρθει θα έρθει! έτσι απλά, τόσο απλά που από τους περισσότερους θεωρούνται σαχλά…
Η δική μας δουλειά είναι να ήμαστε ανοιχτόμυαλοι, να τολμάμε να προχωράμε και παραπέρα απ τα σύνορα που μας έχουν θέσει, να αποδεχόμαστε τα πάντα, να παραμένουμε μόνο στα θετικά, και, πάνω απ όλα, να απολαμβάνουμε την ομορφιά του σήμερα…ομορφιά που, λίγο μόνο αν ψάξουμε, πάντα τη βρίσκουμε… τι λέτε; θα τα καταφέρουμε;

Το δόγμα του 99

(Σχεδόν ένα χρόνο έχω να γράψω στο blog μου, αφιερωθήκαμε τελείως στο facebook, αλλά εδώ και πάλι…τουλάχιστον για σήμερα)

Φρέσκο το χιόνι στη Στοκχόλμη (άργησε να μας έρθει φέτος) σχετικά φρέσκια και η Παρασκευή με την οικογένειά της (θά χει 2-3 χρόνια που άφησαν την Ελλάδα και, πλέον, βολεύτηκαν στη Στοκχόλμη) φρέσκια και η φιλία μας, και αποφασίσαμε χθες το πρωί να περπατήσουμε στο κατάλευκο χιόνι και να τα πούμε.

Λέγε αυτή, λέγε εγώ (για κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικά) αναρωτιόμασταν τι στην ευχή συμβαίνει και υπάρχει αυτή η άδικη διανομή του πλούτου και του χρήματος.
Και γιατί δεν κάνουν κάτι ν αλλάξουν το σύστημα (λέμε τώρα) για να μοιραστεί περισσότερο χρήμα στους χαμηλόμισθους/χαμηλοσυνταξιούχους (και στους μη έχοντες) και λιγότερο σ αυτούς που κρατούν το μαχαίρι και κόβουν το καρπούζι.
Μα πόσο χρήμα πρέπει να έχουν για ν αρκεστούν; αλήθεια, το χρειάζονται τόσο χρήμα; τι το κάνουν, τέλος πάντων; πόσο ευτυχείς να είναι αυτοί, άραγε;
Νά κάτι τέτοια αναρωτιόμασταν… θαρρείς και εμείς θα λύναμε το πρόβλημα.

«είναι αυτό το δόγμα του 99» μου λέει αυτή!
«τον ξέρεις τον κύκλο του 99» μου ρωτάει.
Όχι, δεν τό ξερα… και μου τον εξήγησε:

Ήταν, λέει, ένας βασιλιάς που παρά τα λεφτά και τα πλούτη του δεν ένιωθε ευτυχία και ικανοποίηση.
Κάτι του έλειπε…
Έβλεπε τον υπηρέτη του που, παρά τα ελάχιστα λεφτά του, ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, πάντα με ευγενική διάθεση και χαρά υπηρετούσε το πλούσιο αφεντικό του, και αυτό τον τσάντιζε.
Εκείνη η θετική στάση του υπηρέτη έκανε τον βασιλιά να ζηλεύει και να αισθάνεται ακόμα πιο μίζερος.
Ρώτησε μια μέρα τον σύμβουλο του τι τρέχει και πώς μπορεί να το μάθει μπας και μάθει το μυστικό για να ευτυχήσει και αυτός.

«ξέρεις τον κύκλο του 99″ ρώτησε ο σύμβουλος τον βασιλιά, έτσι όπως με ρώτησε και η Παρασκευή»
«θα το εφαρμόσω στον υπηρέτη να δούμε» του είπε και έβαλε μια μέρα 99 λίρες σε κάποιο σημείο στην κουζίνα, όπου ο υπηρέτης θα τα έβλεπε με μιας.
Και ναι, τα είδε την άλλη μέρα και τρελάθηκε από ενθουσιασμό και ίσως και από χαρά που έγινε «πλούσιος».
Μα έλα μου που αναρωτιόταν γιατί οι λίρες δεν ήταν 100!
Γιατί 99 και όχι στρογγυλά 100!
Και άντε να μπει στον πειρασμό, να μαζεύει από δω, να μαζεύει από κει, να μη δαπανά, να κάνει οικονομίες, να κόβει τον προϋπολογισμό, να μετρά, να ξαναμετρά, να σταματά την κατανάλωση για να πιάσει εκείνο το κατοστάρικο… κι έγινε σύντροφος με το άγχος και το στρες με αποτέλεσμα να κοπεί το χαμόγελο από τα χείλη του και να δυστυχεί για κείνη εκεί την εκατοστή λίρα που του έλειπε.
Κι έτσι, δίχως να το αντιληφθεί, μπήκε στον κύκλο της τροχιάς της απληστίας, και πάει και ο ευτυχισμένος υπηρέτης πάει και η ελπίδα του βασιλιά να ευτυχίσει. Δύο έγιναν οι δυστυχείς!

Ακούγοντας την Παρασκευή να μου εξηγεί το δόγμα, το μυαλό μου έτρεχε στις λίστες της Forbes με τίτλους όπως «οι 100 πλουσιότεροι του κόσμου» που βλέπουμε κάθε τόσο.
Κι εκεί ένας αγώνας δρόμου μεταξύ των πλουσίων μου φαίνεται, ένα είδος διαγωνισμού ποιος θα κερδίσει την πρώτη, δεύτερη, τρίτη θέση… όχι πως χρειάζονται τα παραπάνω εκατομμύρια ή δις!

Και μιλήσαμε και για γέφυρες! Γέφυρες που θα ενώνουν εκείνους και εμάς. Εμείς να έχουμε την δυνατότητα να γνωρίσουμε τον κόσμο τους – πώς, βρε αδελφέ, σκέφτονται; πώς ζουν;
Και αυτοί να γνωρίσουν τον δικό μας.
Να δούμε, τέλος πάντων, αν και πού υπάρχουν οι διαφορές μας, πόσο ευτυχείς, ή δυστυχείς, είναι αυτοί και πόσο εμείς.
Μήπως χρειάζονται κάποιες συμβουλές από απλούς και θνητούς ανθρώπους;
Μήπως κι εμείς χρειαζόμαστε συμβουλές απ αυτούς για να αντιληφθούμε το νόημα του χρήματος;
Μήπως ζουν σ έναν γυάλινο κόσμο και δεν γνωρίζουν τίποτα εκτός από εκείνον τον μικρόκοσμό τους;
Μήπως μας λείπει η ανταλλαγή ιδεών, σκέψεων και συμβουλών;
Μήπως δεν πρόκειται περί απληστίας, έτσι όπως εμείς πιστεύουμε, και άδικα τους ενοχοποιούμε για τα παράλογα πλούτη τους;
Μήπως αγνοούν ότι η ελευθερία, η χαρά, το χαμόγελο, η ευτυχία, η ευγνωμοσύνη, η γαλήνη της ψυχής κλπ., δεν συμβαδίζουν πάντα με το χρήμα;

Νά, κάτι τέτοια λέγαμε περπατώντας στα νότια χιονισμένα προάστια στη Στοκχόλμη…

ένας χρόνος προθεσμία…

πρόεδρος της Ericsson

το 2006, τότε που λάμβανα μέρος σ οτιδήποτε συνέβαινε στη στοκχόλμη, βρέθηκα και σ ένα κόνφερανς με τίτλο «οι σουηδοί στο εξωτερικό».
αφότου τελείωσε το κόνφερανς, και πριν συνεχίσουμε για το γεύμα, πλησίασα τον τότε πρόεδρο της πολυεθνικής εταιρίας Ericsson, Michael Treschow, και του ψιθύρισα κάτι στ αυτί!

εκείνη ακριβώς τη στιγμή μας απαθανάτισε η κάμερα ενός φωτογράφου της πρωινής εφημερίδας SvD (Svenska Dagbladet) και την επομένη μας βλέπω φάτσα κάρτα, σχεδόν ολοσέλιδη, με τον τίτλο «Η Ericsson κρατά καλά» και στη λεζάντα το όνομά μου με τον τίτλο wise secretary for foreign press association in sweden!

όσον αφορά τον τίτλο μου δεν έγραψε ψέματα, ο άνθρωπος, αφού έτσι έγραφε στην τότε επαγγελματική μου κάρτα αλλά τον τίτλο του άρθρου/ρεπορτάζ «η έρικσον κρατά καλά» δεν καταλάβαινα από πού την εφεύρε και από πού προέκυψε!
είχα εγώ καμιά σχέση με τον πολυεθνική έρικσον; όχι βέβαια;
γνώριζε ο φωτογράφος τι ψιθύρισα στον πρόεδρο κι είχε βγάλει το συμπέρασμα πως η έρικσον κρατά καλά; όχι! δεν είχε ιδέα τι του έλεγα και γελούσαμε… (γι αυτό συχνά πυκνά σας λέω να μη τα πιστεύετε όλα όσα γράφουν στα κιτάπια!!!)

τι είχα πει στον μάικελ, λοιπόν, και γελούσαμε; ποιος μπορεί να μαντέψει; ουδείς!

πρώτον, του έδωσα συγχαρητήρια για τον πρόσφατο, τότε, γάμο του, δεύτερον, του είπα ότι τον είχα σαν πρότυπο επειδή στα 60 του «τόλμησε» να κάνει τον δεύτερο του γάμο, και τρίτον, ότι εγώ μέχρι τα 60 μου είχα καιρό…. να κάνω κάποιον/έναν γάμο!

κι έφτασε η ώρα! του χρόνου, τέτοιο καιρό, θα είμαι 60 και πρέπει να κρατήσω το λόγο μου!!! έχω έναν, μόνο έναν, χρόνο να τον βρω χαχαχα!!! βοήθεια 😉

θες να γευτείς την σουηδία;

όσοι έλληνες σκέφτονται και θέλουν να μεταναστεύσουν στη σουηδία τους παρακαλώ να μελετήσουν πρώτα αυτό το πληροφοριακό και συμβουλευτικό κείμενο!
όχι απλά να το διαβάσουν αλλά να το μελετήσουν! και να κάνουν όπως γράφει!

το λέω επειδή λαμβάνω νέο κύμα με μειλ και τηλεφωνήματα από συμπατριώτες που θέλουν να ξενιτευτούν και να γευτούν την σουηδία!
με στονοχωρεί που δεν δύναμαι να βοηθήσω! ζω σε μικρό διαμερισματάκι και οι εγγονές μου, που πια μεγάλωσαν και θέλουν και να παίζουν και να κοιμούνται στη γιαγιά, είναι συχνά πυκνά μαζί μου! κι έτσι θα ήθελα να συνεχίσει η ζωή μου!
λίγο παλιότερα (πριν μεγαλώσουν οι γοργόνες μου) θα μπορούσα να φιλοξενήσω, έστω για λίγο καιρό, κάποιον/α/ους μα πλέον δεν γίνεται και κάθε φορά που με ρωτάν αν και πώς γίνεται να ανέβουν στη σουηδία στενοχωριέμαι!

πρώτα απ όλα οφείλετε να γνωρίζετε ότι η σουηδία δεν είναι, πλέον, αυτή που νομίζετε!
εδώ και χρόνια έχει πάψει να είναι το πρότυπο των κρατών, μα το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχουν διαμερίσματα!
τα τελευταία χρόνια, μ έναν έμμεσο και υπεράνω κάθε υποψίας τρόπο, οι τράπεζες έχουν γίνει οι ιδιοκτήτες των κατοικιών!
και ξέρετε τι θέλει η τράπεζα για να σου παραχωρήσει μια στέγη!
άκουσα, μάλιστα, ότι και με ένα τσουβάλι γεμάτο με ευρουλάκια αν πας σ αυτούς δεν σου παραχωρούν τίποτα! πρέπει, λέει, να τα έχεις φορολογήσει, κάπου, σουηδία ή ελλάδα…

διαβάστε, σας παρακαλώ, το κείμενο και δουλέψτε οι ίδιοι/ες σας (κάντε εσείς αυτά που συμβουλεύουν στο κείμενο) αν θέλετε να αλλάξετε τη ζωή σας!

μη περιμένετε να τα τακτοποιήσουν οι εδώ! ο καθένας, εδώ, τραβά τον δικό του γολγοθά με μειώσεις μισθών/συντάξεων/εργατικών και άλλων δικαιωμάτων κλπ., (με απλά λόγια, με περισσότερη εργασία, με περισσότερη κούραση αλλά με λιγότερο χρήμα) και με τα βάσανά του ο καθένας δεν του απομένει διάθεση, μα ούτε και χρόνος, για ν ασχοληθεί με των άλλων τα προβλήματα!
ναι, να βοηθήσει με απλά πράγματα, με όσα τέλος πάντων αντέχει αλλά την βαριά γραφιοκρατική δουλειά εσείς θα την κάνετε!
δική σας είναι η ζωή και εσείς θα δουλέψετε για να την αλλάξετε – το τονίζω αυτό διότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη δική του ζωή!
και να είστε σίγουροι ότι όταν οι άλλοι βλέπουν τον πραγματικό σας αγώνα θα σας βοηθήσουν περισσότερο! ο αγώνας εκτιμάται και αξιοποιείται, παντού και πάντα!

το ξέρω, ακούγονται σκληρά αυτά που λέω επειδή τα λέω με το όνομά τους και δεν τα ωραιοποιώ!
είναι και το ότι στενοχωρήθηκα και με το νέο νόμο που αφήνουν άκρως ανεξέλεγκτα τις τιμές για ενοίκιο! εννοώ για διαμερίσματα που ίσως βρεθούν αλλά από δεύτερο χέρι – από πρώτο χέρι δεν υπάρχουν ούτε για τους ίδιους τους σουηδούς!
δλδ αν κάποιος έχει στην ιδιοκτησία του 2 διαμερίσματα και το ένα θέλει να το ενοικιάσει έχει, πλέον, το δικαίωμα να ζητήσει όσα του κατέβει στο μυαλό! και αν αυτό το μυαλό είναι και άπληστο μπορεί, με τις σημερινές ευλογίες των πολιτικών, για 30 τετραγωνικά να σου ζητήσει και 1000 ευρό, και 1500… και βάλε!

δεν θέλω με κανένα τρόπο να σας αποκαρδιώσω αλλά σκεφτείτε το άλλη μια φορά αν πράγματι θέλετε να αφήσετε τον ήλιο και τη ζέστη και ν ανεβείτε στην θερμοκρασία των -20, σήμερα!

καλή σας τύχη

λες να καταλήξω στη μολδαβία;

Το σεπτέμβριο ήμουν για 10 μέρες στη βόρεια εύβοια κι έζησα μαζί με μια παρέα νέων ανθρώπων που άφησαν τις πόλεις (κάποιοι εξ αυτών και τις καλές τους δουλειές) για να ζήσουν στη φύση και ν ασχοληθούν μ αυτήν – όπου και δεν αντιλαμβάνονται ουδεμία οικονομική κρίση!
στο θέμα αυτό θα επανέλθω αργότερα, δεν ξέρω πότε, αλλά θα επανέλθω!

κατά την επιστροφή μου, τότε, στη στοκχόλμη και μέσω της πόλης ρίγα,(δλδ από τη ρίγα μέχρι τη στοκχόλμη) καθόμουν δίπλα σε μια κυρία σουηδή, την birgit, η οποία εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή ταξίδευε για στοκχόλμη κι ερχόταν από την μολδαβία! εντυπωσιάστηκα όταν την άκουσα ότι ερχόταν από τη μολδαβία, διότι, εδώ που τα λέμε, για τη μολδαβία δεν ακούμε/διαβάζουμε και ιδιαίτερα πράγματα ούτε σε μίντια ούτε και αλλού και μου φάνηκε κάτι σαν εξωτικό, πρωτάκουστο κάτι!

συζητώντας περισσότερο μου είπε τους λόγους που πηγαινοέρχεται στη χώρα αυτή: η σύντροφος του ενός γιου της προέρχεται από τη μολδαβία και με την ευκαιρία αυτή βρέθηκε κι αυτή στη μολδαβία αλλά με τον καιρό ανακάλυψε ότι πολλοί άνθρωποι στην χώρα εκείνη βρίσκονται σε ανάγκη βοήθειας, είτε σε είδος χρήματος είτε σε τρόφιμα είτε σε διαφόρου είδους υποστήριξη!
κάπως έτσι ξεκίνησε η δραστηριότητα της, και σήμερα, με την πενιχρή της σύνταξη ταξιδεύει μπρος πίσω για να βοηθήσει όσο μπορεί σε διάφορα χωριά στη χώρα εκείνη!

ενθουσιάστηκα! συγκινήθηκα! εντυπωσιάστηκα που μόνη της πήρε αυτή την πρωτοβουλία και που διαθέτει και το χρόνο της και το πενιχρό της κομπόδεμα για να προσφέρει!!! και να προσφέρει εκεί που άλλοι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή τους, κι όχι στην αφρική ή στην ασία κάπου, διότι όταν μιλάμε για προσφορές, σ αυτά τα μέρη της γης πάει ο νους μας!

μου είχε δώσει την «επαγγελματική» της κάρτα τότε αλλά μέσα στις τσάντες (ξέρετε πώς είναι οι γυναικείες τσάντες, περίπτερα, κάτι) δεν την έβρισκα για να μπω στη σελίδα της και να προσφέρω κι εγώ κάτι τις, στον τραπεζικό λογαριασμό που διαθέτει για την δραστηριότητά της αυτή!
και την βρήκα πρόσφατα και προσέφερα κάτι και τις έγραψα κι ένα μειλ, για να της εξηγήσω την καθυστέρησή μου, και μου απάντησε με αυτό το μικρό αλλά περιεκτικό μειλ:
Hej Simela!
Jag har tänkt på Dig och undrade vart Du tog vägen! Trevligt att höra av Dig, det var mycket intressanta frågor vi diskuterade på planet hem. Vi som verkar för att mänsklighet skall bestå behöver verkligen varandra!
Hoppas vi kan ses någon gång igen och att Du kan följa med till Moldavien. Jag har många vänner därnere så vi behöver inte bo på hotell.
Jag önskar Dig allt väl och många varma hälsningar från Birgit!

μέσες άκρες λέει ότι ήταν πολύ ενδιαφέροντα τα θέματα που συζητήσαμε τότε, στο αεροπλάνο, ότι εμείς που ενδιαφερόμαστε για την ανθρωπότητα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, ότι εύχεται μια μέρα να την ακολουθήσω κι εγώ στη μολδαβία (αυτό το αναφέραμε και στο ταξίδι μας) και ότι εκεί έχει φίλους και γνωστούς επομένως δεν θα χρειαστούμε ξενοδοχεία (που αποτελούν τη μεγαλύτερη δαπάνη στα ταξίδια)

και αφού προσωπικά την γνώρισα, την βολιδοσκόπησα, είδα κι ένοιωσα τον τρόπο ζωής της και τη νοοτροπία της, μπορώ να πω ότι πιστεύω περισσότερο σε προσωπικές προσφορές παρά σε οργανωμένες μεγάλες και διεθνείς οργανώσεις τύπου ερυθρός σταυρός, rädda barnen κι ένα σωρό άλλες που συνεχώς προσπαθούν να μας πείσουν ότι κάνουν ανθρωπιστικές και φιλάνθρωπες προσπάθειες…
δε λέω, ίσως κάνουν αλλά εμένα μου φαίνονται απρόσωπα και αφηρημένες έννοιες, κάτι…

πρόσφατα βρέθηκα σ έναν εργασιακό χώρο με το φαγητό σαν απασχόληση, και βλέπω να περισσεύει πολύ φαγητό! και εννοώ πολύ φαγητό! το οποίο φυσικά πετιέται κι εμένα μου φάνηκε απάνθρωπο και ανήθικο να πετιέται το φαγητό τη στιγμή που ξέρω/βλέπω ανθρώπους να πεινούν! δίχως να περιμένω σχετικές άδειες από αρμόδιους κλπ κουραφέξαλα με τις γραφειοκρατικές τους σαχλαμάρες άρχισα να κουβαλώ μερίδες και να τις προσφέρω σε άστεγους και νηστικούς ανθρώπους που συναντώ στο δρόμο μου! το αν αυτοί είναι από βουλγαρία ή από ρουμανία ή αν είναι οργανωμένες μαφίες (όπως πολλοί ισχυρίζονται) ποσώς μ ενδιαφέρει! πηγαίνοντας για το μετρό τους βλέπω να κάθονται μέσα στα χιόνια και ασφαλώς και θα προσφέρω ό,τι μπορώ….

γι αυτό σας λέω την προσωπική προσφορά την θεωρώ πολύ σημαντική, ίσως και σημαντικότερη (κι ας καλύπτει ελάχιστες ανάγκες) από την οργανωμένη! κάντε κι εσείς οτιδήποτε περνά από το χέρι σας και μη περιμένετε οι άλλοι να κάνουν πρώτα!

αυτά, φιλώσας και χαιρετώσας από την ηλιόλουστη σήμερα στοκχόλμη των -4 βαθμών

Πρωί πρωί στο πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης…

Πέρασε καιρός, πολύς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία εδώ…σχεδόν χρόνος, και σήμερα η μικρούλα η Έλλη μού δωσε την έμπνευση να το ξαναπιάσω, το blog!

Πριν καιρό σας έλεγα ότι τα δόντια μου τα ανέλαβε ο φοιτητής οδοντιατρικής Eshan, στο πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Σας είπα τότε ότι εσκεμμένα δεν έψαξα ο φοιτητής να είναι έλληνας (κάτι που θα μπορούσα να ζητήσω από τους υπεύθυνους) και ότι όποιος και νά ταν θα τα πηγαίναμε σίγουρα καλά αφού οι καθηγητές και οι οδοντίατροι βρίσκονται πάντα κοντά/δίπλα…

Σήμερα έπρεπε να γίνει μια χειρουργική επέμβαση, πήγα πρωί πρωί και εκτός από την χειρούργο και τη νοσοκόμα βλέπω και την κοπελιά φοιτήτρια που θα κάνει την επέμβαση, με αυτό το όνομα να γράφει στο σήμα της…

Τι να πεις βρε παιδί μου; Όχι μόνο ελληνίδα αλλά και με τέτοιο όνομα; Να μη ρωτήσεις αν είναι συγγενής, κάτι, του αλέξη!!!
«Δεν λέγομαι Τσίπρα αλλά Τσιπράς» με διόρθωσε, στα σουηδικά… αλλά τι σημασία έχει, τώρα, από τη στιγμή που στο όνομα υπάρχουν το ταυ, το σίγμα, το γιώτα, το πι, το ρο και το άλφα;

Και όλα μου τα έκανε μια χαρά, το κοριτσάκι μας, και της εύχομαι γρήγορα να αποτελειώσει τις σπουδές και να γίνει μια σπουδαία οδοντοχειρούργος (οδοντίατρος) και να βοηθά ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη! Και θά ναι πολλοί αυτοί! Όσο περνά ο καιρός με την κρίση να χτυπά ανελέητα την πόρτα, σε όλες τις χώρες, οι ανήμποροι, με τις ανάλογες δυσκολίες να πληρώσουν για τέτοιες θεραπείες, θα είναι πολλοί!
Ευχή μου είναι το κίνητρο της κοπελιάς μας (να γίνει οδοντίατρος) να μην είναι μόνο το χρήμα αλλά και ο ανθρωπισμός μαζί!

«Χάρηκα πολύ που είσαι ελληνίδα» της είπα φεύγοντας!
«Κι εγώ χάρηκα πολύ» απάντησε με τα άπταιστα ελληνικά της!
Ήταν τα μοναδικά ελληνικά που μιλήσαμε σε όλη τη διαδικασία διότι μέσα στον επαγγελματικό χώρο καλά είναι να μιλάς τη γλώσσα που και οι συνάδελφοι μιλούν για να τα καταλαβαίνουν κι αυτοί…. 

Ακολουθεί η φωτογραφία με το επιτελείο που συνέβαλαν σήμερα στην μικρή αλλά απαραίτητη επέμβαση στα δόντια μου…δίπλα μου το Ελλάκι μας!

Το ψωμί της ξενητειάς μουρμουρίζω…

… σήμερα και σκέφτομαι τη μανούλα μου που ένα ένα τα παιδιά της μετανάστευαν, άλλοι για γερμανία άλλοι για σουηδία, και που στο τέλος κατέληξε μόνη, ολομόναχη, με τα 13 της παιδιά σκόρπια  εδώ κι εκεί…

μόνο που εμένα, ο γιος μου, μετανάστευσε σήμερα από τη σουηδία στη χώρα μου, στην ελλάδα, την ώρα που οι έλληνες μεταναστεύουν από την ελλάδα στη σουηδία ή και κάπου αλλού! κι όχι λόγω ανέχειας και κρίσης αλλά για διακοπές, έτσι, για χαβαλέ, που λένε!

σαν πατέρας μικρού παιδιού δικαιούται άδεια με αποδοχές (ακόμα λειτουργούν αυτά τα δικαιώματα στη σουηδία αλλά άγνωστο για πόσο καιρό ακόμα) και αποφάσισε να ζήσει στη χώρα της μάνας του να δει και να νοιώσει πώς είναι και πώς ζει ο έλληνας την καθημερινότητα του, διότι τον έλληνα τον έχει γνωρίσει μόνο σε καλοκαιρινές σεζόν και μόνο στην εποχή παχιών αγελάδων…

δεν ξέρω πώς άντεχε η μανούλα μου να βλέπει τα παιδιά της να φεύγουν ένα ένα! εγώ, σαν μικρότερη πολλών από τα 13 αδέλφια μου, την έβλεπα μ ένα μαντήλι στην τσέπη ή στο χέρι να σιγοκλαίει και να σκουπίζει τα δάκρυά της, τις μέρες που έφευγε κάποιο της παιδί! εδώ πονάω εγώ ενώ ξέρω ότι μόνο για 6 μήνες «μετανάστευσε» ο γιος μου πόσο μάλλον αυτή που τα παιδιά της πετούσαν μακριά για άγνωστο χρονικό διάστημα…

νά ναι καλά το σκάιπ που θα μας φέρνει σε επαφή και θα βλέπω και θ ακούω και τις μικρούλες εγγονές μου που άφησαν την γιαγιά τους στη χώρα που γεννήθηκαν αυτές για να παν να ζήσουν στην χώρα που γεννήθηκε η γιαγιά τους… βρε βρε πώς τα φέρνει η ζωή καμιά φορά….

σε καμιά ώρα από τώρα προσγειώνονται στην θεσσαλονίκη και ο νους μου είναι σ αυτούς μα για να το ξεχάσω, κάπως, άρχισα την γενική καθαριότητα στο σπίτι μου… και ο θεός μαζί τους!