(Σχεδόν ένα χρόνο έχω να γράψω στο blog μου, αφιερωθήκαμε τελείως στο facebook, αλλά εδώ και πάλι…τουλάχιστον για σήμερα)
Φρέσκο το χιόνι στη Στοκχόλμη (άργησε να μας έρθει φέτος) σχετικά φρέσκια και η Παρασκευή με την οικογένειά της (θά χει 2-3 χρόνια που άφησαν την Ελλάδα και, πλέον, βολεύτηκαν στη Στοκχόλμη) φρέσκια και η φιλία μας, και αποφασίσαμε χθες το πρωί να περπατήσουμε στο κατάλευκο χιόνι και να τα πούμε.
Λέγε αυτή, λέγε εγώ (για κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικά) αναρωτιόμασταν τι στην ευχή συμβαίνει και υπάρχει αυτή η άδικη διανομή του πλούτου και του χρήματος.
Και γιατί δεν κάνουν κάτι ν αλλάξουν το σύστημα (λέμε τώρα) για να μοιραστεί περισσότερο χρήμα στους χαμηλόμισθους/χαμηλοσυνταξιούχους (και στους μη έχοντες) και λιγότερο σ αυτούς που κρατούν το μαχαίρι και κόβουν το καρπούζι.
Μα πόσο χρήμα πρέπει να έχουν για ν αρκεστούν; αλήθεια, το χρειάζονται τόσο χρήμα; τι το κάνουν, τέλος πάντων; πόσο ευτυχείς να είναι αυτοί, άραγε;
Νά κάτι τέτοια αναρωτιόμασταν… θαρρείς και εμείς θα λύναμε το πρόβλημα.
«είναι αυτό το δόγμα του 99» μου λέει αυτή!
«τον ξέρεις τον κύκλο του 99» μου ρωτάει.
Όχι, δεν τό ξερα… και μου τον εξήγησε:
Ήταν, λέει, ένας βασιλιάς που παρά τα λεφτά και τα πλούτη του δεν ένιωθε ευτυχία και ικανοποίηση.
Κάτι του έλειπε…
Έβλεπε τον υπηρέτη του που, παρά τα ελάχιστα λεφτά του, ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, πάντα με ευγενική διάθεση και χαρά υπηρετούσε το πλούσιο αφεντικό του, και αυτό τον τσάντιζε.
Εκείνη η θετική στάση του υπηρέτη έκανε τον βασιλιά να ζηλεύει και να αισθάνεται ακόμα πιο μίζερος.
Ρώτησε μια μέρα τον σύμβουλο του τι τρέχει και πώς μπορεί να το μάθει μπας και μάθει το μυστικό για να ευτυχήσει και αυτός.
«ξέρεις τον κύκλο του 99″ ρώτησε ο σύμβουλος τον βασιλιά, έτσι όπως με ρώτησε και η Παρασκευή»
«θα το εφαρμόσω στον υπηρέτη να δούμε» του είπε και έβαλε μια μέρα 99 λίρες σε κάποιο σημείο στην κουζίνα, όπου ο υπηρέτης θα τα έβλεπε με μιας.
Και ναι, τα είδε την άλλη μέρα και τρελάθηκε από ενθουσιασμό και ίσως και από χαρά που έγινε «πλούσιος».
Μα έλα μου που αναρωτιόταν γιατί οι λίρες δεν ήταν 100!
Γιατί 99 και όχι στρογγυλά 100!
Και άντε να μπει στον πειρασμό, να μαζεύει από δω, να μαζεύει από κει, να μη δαπανά, να κάνει οικονομίες, να κόβει τον προϋπολογισμό, να μετρά, να ξαναμετρά, να σταματά την κατανάλωση για να πιάσει εκείνο το κατοστάρικο… κι έγινε σύντροφος με το άγχος και το στρες με αποτέλεσμα να κοπεί το χαμόγελο από τα χείλη του και να δυστυχεί για κείνη εκεί την εκατοστή λίρα που του έλειπε.
Κι έτσι, δίχως να το αντιληφθεί, μπήκε στον κύκλο της τροχιάς της απληστίας, και πάει και ο ευτυχισμένος υπηρέτης πάει και η ελπίδα του βασιλιά να ευτυχίσει. Δύο έγιναν οι δυστυχείς!
Ακούγοντας την Παρασκευή να μου εξηγεί το δόγμα, το μυαλό μου έτρεχε στις λίστες της Forbes με τίτλους όπως «οι 100 πλουσιότεροι του κόσμου» που βλέπουμε κάθε τόσο.
Κι εκεί ένας αγώνας δρόμου μεταξύ των πλουσίων μου φαίνεται, ένα είδος διαγωνισμού ποιος θα κερδίσει την πρώτη, δεύτερη, τρίτη θέση… όχι πως χρειάζονται τα παραπάνω εκατομμύρια ή δις!
Και μιλήσαμε και για γέφυρες! Γέφυρες που θα ενώνουν εκείνους και εμάς. Εμείς να έχουμε την δυνατότητα να γνωρίσουμε τον κόσμο τους – πώς, βρε αδελφέ, σκέφτονται; πώς ζουν;
Και αυτοί να γνωρίσουν τον δικό μας.
Να δούμε, τέλος πάντων, αν και πού υπάρχουν οι διαφορές μας, πόσο ευτυχείς, ή δυστυχείς, είναι αυτοί και πόσο εμείς.
Μήπως χρειάζονται κάποιες συμβουλές από απλούς και θνητούς ανθρώπους;
Μήπως κι εμείς χρειαζόμαστε συμβουλές απ αυτούς για να αντιληφθούμε το νόημα του χρήματος;
Μήπως ζουν σ έναν γυάλινο κόσμο και δεν γνωρίζουν τίποτα εκτός από εκείνον τον μικρόκοσμό τους;
Μήπως μας λείπει η ανταλλαγή ιδεών, σκέψεων και συμβουλών;
Μήπως δεν πρόκειται περί απληστίας, έτσι όπως εμείς πιστεύουμε, και άδικα τους ενοχοποιούμε για τα παράλογα πλούτη τους;
Μήπως αγνοούν ότι η ελευθερία, η χαρά, το χαμόγελο, η ευτυχία, η ευγνωμοσύνη, η γαλήνη της ψυχής κλπ., δεν συμβαδίζουν πάντα με το χρήμα;
Νά, κάτι τέτοια λέγαμε περπατώντας στα νότια χιονισμένα προάστια στη Στοκχόλμη…