Άλλοι το λένε Halloween, άλλοι ειδωλολατρίες, άλλοι διαβολοδουλιές – τι μας νοιάζει εμάς, εμείς με χορό με κρασί και με ωραίο φαγητό το δώσαμε και κατάλαβε!
Ανέβηκα στο βόρειο προάστειο της Στοκχόλμης, στο Rinkeby, εκεί που παλιά οι Έλληνες, οι Τούρκοι και οι Γιουγκουσλάβοιοι αποτελούσαν την πλειοψηφία αλλά που σήμερα την πλειοψηφία την αποτελούν οι Ιρακινοί, οι Σομαλοί κλπ.!
Είχα ανέβει για την Παρασκευή μόνο αλλά κατάφερα να επιστρέψω σπίτι μου σήμερα, Δευτέρα…
Την Παρασκευή, λοιπόν, το βράδυ μια φίλη της οικογένειας όπου είχα επισκεφτεί, η Εύα, τηλεφώνησε και παρακάλεσε να πάμε να φάμε την ωραιότατη τούρτα που είχε φτιάξει – μιλάμε για τούρτα αλμηρή με γαρίδες, μαγιονέζες, χαβιάρια κλπ…. και πήγαμε!
Ούτε οργανωμένο να το ‘χαμε το γλέντι!
Αυτή η κορούλα της, η Μαρία με τα αράβικα τα σταλιμάκια στις φωτογραφίες, αυτή το είχε ανάψει το κέφι με τα αράβικα μουσικά κομμάτια που μας έβαζε στο CDplayer της.
Σε σχολή χορού πηγαίνει, λέει, και χορό της κοιλιάς μαθαίνει, αλλά μας πήρε κι εμάς και μας μάθαινε αυτά που ήξερε… και δώστου όλες, μεγάλες μικρές και ακόμα πιό μικρές, στο χορό και στο κέφι!
Μόνο θυλικές, βέβαια, – τους άνδρες προφανώς τους πάτησε το τρένο… τι να πω;
Και αφού φάγαμε και ήπιαμε και αφού ρίξαμε και τους χορούς των κοιλιών μας φύγαμε αργά και μου ερχόταν να κυλιστώ στα ξερόφυλλα των δέντρων, έτσι όπως τον χειμώνα μας έρχεται η διάθεση να κυλιστούμε στα χιόνια!
Εκείνη η μυρωδιά της οξιάς και της λεύκας μου τρυπούσαν τη μύτη και μου θύμιζαν τα παιδικά μου χρόνια στα βουνά και στα λαγκάδια…
Και την επόμενη έξω για ένα δίωρο περπάτημα, αν μη τι άλλο, να εξατμιστεί και να βγει από μέσα μας το κρασί της οινοποίας Semeli, από την Πελοπόννησο, που η Εύα μας είχε κεράσει…
ΣΥΜΕΛΑ ΜΕΛΕΤΛΙΔΟΥ 