Κι ένα ταγούδι από μένα για μένα! Για την ΣΟΥΜΕΛΑ τραγουδά αλλά δεν καταλαβαίνω καλά τι λέει: Ωστόσο η μουσική του μ ‘ αγγίζει και με συγκινεί!
Από το blog του Vripolidi
24 Μαΐου, 2009
6 Σχόλια »
RSS feed for comments on this post. TrackBack URI
ΣΥΜΕΛΑ ΜΕΛΕΤΛΙΔΟΥ
Η Συμέλα από Στοκχόλμη γράφει…
Δημιουργήστε ένα δωρεάν ιστότοπο ή ιστολόγιο στο WordPress.com.
ΣΥΜΕΛΑ ΜΕΛΕΤΛΙΔΟΥ 
Σουμέλα λέν την Παναγιά,
Σουμέλα λέν και σένα.
Νά φιλώ την Μεριέ- Μανά (Παναγία), κι έρχουμαι με τ΄εσένα. (δίς)
Σί Παναΐας τό ποτάμ εγώ πολλά ελάστα,
επέμνα οξυπόλητος, τα παπούτσεα΄μ εγράστα.
Εγώ ποντιοπούλ είμαι, ματώνω, κι ματούμαι,
σην Σουμελά τό Μαναστήρ κλίσκουμαι και κοιμούμαι
Σχόλιο από vripol — 25 Μαΐου, 2009 @ 1:55 μμ |
vripol ευχαριστώ για τον στοίχο αλλά ας προσπαθήσω να τον μεταφράσω – Η μετάφραση στα ελληνικά για όσους ενδιαφέρονται:
Συμέλα λένε την Παναγιά
Συμέλα λένε κι εσένα.
Να φιλώ (ή να φροντίζω;) την Παναγιά και να ‘ρθω μαζί σου (δις)
Στις Παναγίας το ποτάμι έχω πάει πολλές φορές
έχω μείνει ξυπόλυτος, τα παπούτσια μου έχουν λιώσει.
Εγώ ποντιοπούλα είμαι, ματώνω, δεν ματώνομαι (ΑΧ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΥΓΚΗΝΙΤΙΚΟ)
στο μοναστήρι της Συμέλας ξαπλώνω και κοιμάμαι
καλή η μετάφραση, vripol?
Σχόλιο από simela — 25 Μαΐου, 2009 @ 9:27 μμ |
Υπέροχη μετάφραση, αδελφή Συμέλα.
Πραγματικά, εκείνο τό «Εγώ ποντιοπούλ είμαι, ματώνω, κι ματούμαι», πάντα μέ γέμιζε περιφάνεια καί δάκρυα στα μάτια..
Δές κι αυτό:
http://vripolidis.blogspot.com/2008/11/blog-post_04.html
Κάνε κλικ και μεγέθυνε την φωτογραφία..
Σχόλιο από vripol — 25 Μαΐου, 2009 @ 9:39 μμ |
αδελφέ Βριπολ τα φονικά μέσα δεν είναι ακριβώς το στοιχείο μου διότι το δικό μου κύρηγμα στηρίζεται πάνω στην Ειρήνη και στην Αγάπη! είδα το φονικό μέσο στα χέρια του παιδιού και πραγματικά ματώθηκα κι ας λέει το τραγούδι ότι δεν ματώνω!!!
Σχόλιο από simela — 25 Μαΐου, 2009 @ 9:57 μμ |
Τά δάκρυα μου έρχονταν γιατί ήξερα, οτι αντίθετα με τον παραπάνω στίχο, οι δικοί μας εματώθαν, κι έχυσαν ποτάμι το αίμα τους…
Σχόλιο από vripol — 25 Μαΐου, 2009 @ 10:05 μμ |
vripol, όπου πόλεμος και αίμα! ΔΥΣΤΥΧΩΣ! και παγκοσμίως βρίσκονται αυτοί που έχουν χάσει πολλούς «δικούς τους» και, μάλιστα, πολύ πιό κοντινότερους απ’ ότι χάσαμε εμείς (παιδιά, συντρόφους, γονείς κλπ., ενώ εμείς χάσαμε προπάππους), μα λένε ότι όσο τους σχολιάζεις και τους θρηνείς τόσο δεν τους αφήνεις ήσυχους εκεί που βρίσκονται τώρα για να αναπαυτούν οι ψυχές τους!!!
γι αυτό, λοιπόν, εγώ επέλεξα να κάνω κάτι άλλο: τους ευχαρίστησα που μέσω των παιδιών τους ήρθα κι εγώ στον κόσμο, τους έστειλα την αγάπη μου και τους ευχήθηκα να είναι καλά εκεί που βρίσκονται τώρα και ότι όταν, και αν, βρεθούμε θα τα πούμε από κοντά! κι έτσι δεν τους ξαναενοχλώ! αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να τους δείξω την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μου!
Σχόλιο από simela — 26 Μαΐου, 2009 @ 7:33 πμ |