Προχθές που περπατούσα μέσα στα χιόνια και είδα αυτό το πλάσμα κάθησα δίπλα του και το χάζευα.
Παρά το κρύο των γύρω στους μηδέν βαθμούς κάθησα αρκετή ώρα κοντά του και το μιλούσα… το χάιδευα… το χαιρόμουν… το έβλεπα να επιμένει στην κακουχία και στο κρύο και να θέλει να βγει έξω για να ζήσει, και το επιβράβευα!
Ούτε το παγωμένο χώμα ούτε η παγωμένη ατμόσφαιρα το εμπόδιζε για να πετάξει τα φυλλαράκια του έξω και να διεκδηκήσει την παρουσία του σε τούτη τη ζωή και του έδινα όλα μου τα λευτά, που λέει και μια φίλη μου, η Ξένια!
Έτσι, σαν αυτό το πλάσμα θέλω να κάνω κι εγώ…
Δε θέλω να επιτρέψω να με σταματούν ούτε οι κακουχίες, ούτε οι κακοτυχίες, ούτε οι αναποδιές, ούτε οι σφαλιάρες, ούτε τα στραπατσαρίσματα και να διεκδηκώ κι εγώ δικαιώματα σ’ αυτό τον κόσμο!
Να μη με νικούν αυτά αλλά να τα νικώ εγώ. Να μη γίνω το θύμα αλλά ο νικητής και αν χρειαστεί, είθε να μη, να το παλεύω μια ζωή…
Αυτά!
ΣΥΜΕΛΑ ΜΕΛΕΤΛΙΔΟΥ 
«Βάσταξον, κάρδια ‘μ, βάσταξον
κι άν θέλεις, κι άν κι θέλεις.
Οσον βαστάει ο ουρανόν ετούτα όλια τ άστρα,
όσον βαστάει η θάλασσα τού κοσμί τα καράβεα,
οσο βαστάγνε τά ρασιά σήν παραγρανεμίαν,
όσο βαστάει τό χάλκωμαν σή καλαϊτσή τά σέρεα,
όσο βαστάει τό σίδερον σήν βαρυτσακουτσέαν,
βάσταξον, κάρδια ‘μ, βάσταξον
κι άν θέλεις, κι άν κι θέλεις.»
Σχόλιο από vripol — 30 Μαρτίου, 2009 @ 6:38 μμ |
καλά κοντά σου, vripol, αισθάνομαι ποντιοαγράμματη!
ξέρω και εγώ, ας πούμε ότι ξέρω, να γράφω ποντιακά αλλά εσύ εδώ γράφεις και ποιήματα/τραγούδια στα ποντιακά…
τι να πω εγώ;
άσε που κάποιες λέξεις σου δεν τις καταλαβαίνω καν πχ. παραγρανεμίαν!
θα βαστώ, θα βαστώ τον λόγομ δίγωσε, μη φογάσαι!
Σχόλιο από simela — 30 Μαρτίου, 2009 @ 8:02 μμ |
παραγρανεμία: παρα(πολύ, δηλαδή)+αγριος+άνεμος.
Οχι, Σουμέλα, τό τραγούδι αυτό δέν τό έγραψα εγώ, γι αυτό τό εχω μεσα σέ εισαγωγικά.
Μήν ψαρώνεις. Εισαι πολύ πιό εγγράμματη από εμένα στά Ποντικά.
Σχόλιο από vripol — 30 Μαρτίου, 2009 @ 8:18 μμ |