Σήμερα, λοιπόν, Κυριακή 12 Οκτωβρίου και ώρα 17.00, στο Caféet glasbruket (Katarinavägen 19 – Slussen) όπου ο κυρ Νίκος έχει το μικρό και ζεστό μαγαζάκι θα μαζευτούμε μια λογοτεχνική παρέα για να μιλήσουμε για το βιβλίο μου «Τελικά τον νικήσα» του οποίου η μοίρα ήταν να μείνει δίχως εκδότη αφού το 2004, με την αλλαγή της κυβέρνησης, ο Παρατηρητής είχε μπει σε πτώχευση!
Αν και ξέρω ότι από τα βιβλιοπωλεία είχε εξαντληθεί αμέσως μετά την έκδοση, το 2002, ο Ελευθερουδάκης ίσως το έχει ακόμα στην γκάμα του – γι αυτόν που το θέλει μπορεί να κάνει τον κόπο να το ψάξει εκεί ή στο Internet – όπως βλέπω μάλλον υπάρχει και ΕΔΩ. Και ΕΔΩ. Και ΕΔΩ
Όταν στις 30 Ιουλίου του 2000 είχα πιάσει ένα στυλό κι ένα μπλοκ και άρχησα να γράφω – και γράφοντας έβλεπα το χέρι μου να μη θέλει να σταματά… – δεν είχα ιδέα ότι μετά από κάποιους μήνες εκείνες οι σκέψεις μου θα γίνονταν αυτό το βιβλίο!
Ήταν σαν να είχα μαζέψει υλικό από τον καιρό που ακόμα ήμουν στην κοιλιά της μάνας μου και ξαφνικά έπρεπε να το «ξεράσω» για να ηρεμίσει το στομάχι μου που εκείνον τον συγκεκριμένο καιρό η «δυσπεψία» το εξαντλούσε…
Ασφαλώς και θα αναρωτηθείτε τι νίκησα! Πάντως όχι κανέναν άντρα, όπως πολλοί είχαν πιστέψει τότε ούτε και κανέναν καρκίνο, που κάποιοι άλλοι είχαν πιστέψει – αυτόν τον νικώ τώρα – αλλά τότε είχα νικήσει τον φόβο!
Τώρα το πώς νικάς μια αφηρημένη έννοια, όπως τον φόβο, που δεν έχει συγκεκριμένες διαστάσεις να αναμετρηθείς μαζί του ανάλογα, που δεν έχει σώμα και ύλη να το αρπάξεις και να το στραγκαλίσεις, να το ξεσκίσεις… είναι μεγάλη διαδικασία που την περιγράφω στο βιβλίο γράφοντας καθημερινά επί έξι μήνες και εν θερμώ! Την ώρα, δηλαδή, της μάχης και του πολέμου να μ’ αφήσει επιτέλους ήσυχη για να κάνω αυτό που θέλω… για να ιδρύσω την εταιρία που θέλω… για να κάνω την προσωπική εξέληξη που θέλω…. για να περάσω από την άλλη μεριά, εκεί που πάντα κατέτασσα τους έξυπνους και σπουδαίους μα ποτέ τον εαυτό μου… με άλλα λόγια για να ξαναγεννηθώ και να με αναθρέψω όπως εγώ θέλω!
Ελάτε αν είστε στη Στοκχόλμη και αν και μικρός ο χώρος μόνο ένα στραβόξυλο δεν χωρά… όλοι οι άλλοι χωρούν! Ω ναι, έτσι ακριβώς είναι!
ΣΥΜΕΛΑ ΜΕΛΕΤΛΙΔΟΥ 
καλησπέρα Συμέλα από την Αθήνα, Νασαι καλα, και να μας διδάξεις με τον τρόπο σου πώς νικάς τελικά αυτόν τον δυσθεώρητο φόβο. Θα το αναζητήσω και θα σε ενημερώσω..\φιλια ριτς
Σχόλιο από ritsmas — 12 Οκτωβρίου, 2008 @ 6:24 μμ |
kalimera simela eimai i ioanna kai nai….exw email.Elpizw ola kala na pigan exes me to biblio
Σχόλιο από ioanna — 13 Οκτωβρίου, 2008 @ 10:52 πμ |
[…] Η τρέλλα δεν πάει στα βουνά, λέει, κι εγώ αντί να προετοιμάζομαι για την παρουσίαση του βιβλίου πηγαίνω πρώτα για μανιτάρια… Τι, άλλωστε, να προτετοιμάσω αφού το βιβλίο μου είμαι εγώ και για τον εαυτό μου έχω προετοιμαστεί από τα γενοφάσκια μου ακόμα, που λέει ο λόγος… μανιτάρια βρήκαμε και χθες κι έβαλα τώρα να φάω… αλλά ας πάμε στην χθεσινή μίνι παρουσίαση του βιβλίου μου “Τελικά τον νίκησα” […]
Πίνγκμπακ από Αυτά… « ΣΥΜΕΛΑ ΜΕΛΕΤΛΙΔΟΥ — 13 Οκτωβρίου, 2008 @ 11:27 πμ |
μπράβο Ιωάννα που έχεις mail – στείλε μου στο sumelaki@hotmail.com
Σχόλιο από simela — 14 Οκτωβρίου, 2008 @ 7:32 πμ |
[…] Πόλη, Σέρρες, simela, slussen Μέσα σ’ εκείνον τον μικρό και ζεστό χώρο στο κέντρο της Στοκχόλμης, στο Slussen, όπου η Ευσταθία […]
Πίνγκμπακ από Ο Βασίλης του Δημήτρη στην Πόλη… « ΣΥΜΕΛΑ ΜΕΛΕΤΛΙΔΟΥ — 18 Οκτωβρίου, 2008 @ 9:05 πμ |
to vivlio sou pouliete ke stin souidia?
Σχόλιο από S — 22 Οκτωβρίου, 2008 @ 7:10 μμ |
όχι αλλά αν θέλεις θα μπορούσα κάπως να σε βοηθήσω…
γράψε μου μόνο για να συννενοηθούμε στο: sumelaki@hotmail.com
Σχόλιο από simela — 22 Οκτωβρίου, 2008 @ 7:15 μμ |