Στο φινάλε μια χαρά οι Τούρκοι….

Μεταφέρω το κειμενάκι που βιαστικά είχα σημειώσει στο μπλοκ μου 2-3 λεπτά πριν προσγειωθεί το αεροσκάφος στην Κωνσταντινούπολη, την Δευτέρα στις 2 Ιουνίου που την επισκέφτηκα για 5 μέρες μαζί με 8 συναδέλφους δημοσιογράφους ξένου Τύπου στην Σουηδία.

Απίστευτο! Προσγειώνομαι στο μέρος για το οποίο τόσα έχω ακούσει και διαβάσει!
Πρώτη φορά έρχομαι εδώ και να που τώρα προσγειώνομαι και σε πέντε λεπτά θα αντικρίσω τον λαό τα διηγήματα για τους οποίους τόσο μας έχουν κατασπαράξει! Που τόσο μας έχουν τρομάξει και φοβίσει τις παιδικές μας ψυχούλες…

Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί…. Αχ, πώς θα αντιδράσω; Αχ, πώς θα τ’ αντικρίσω όλα; Πώς θα αναπνεύσω τον αέρα που οι «βιαστές»» και τα βρομόσκυλα» οι Τούρκοι αναπνέουν;
Αχ, πώς θα δω κατάματα τα «βρομόσκυλα» όταν θα δουν στο διαβατήριό μου ότι είμαι Ελληνίδα; Αυτοί πως θα με κοιτάξουν; Εγώ πώς θα τους κοιτάξω;
Ωχ, Θεέ μου αγωνία!
Μα δεν με καταλαβαίνω! Δεν την περίμενα αυτήν την αγωνία! ΟΧΙ, δεν την περίμενα! Πολύ ξαφνικά μου ‘ρθε! Δεν περίμενα ποτέ ότι θα χρειαζόμουν να βγάλω το μπλοκ μου 3 λεπτά πριν την προσγείωση για να καταγράψω αυτές σκέψεις και τις αγωνίες…

Το ‘πα και στους τρεις συναδέλφους που κάθονταν γύρω μου: «Μη με παρεξηγήσετε αν φερθώ παράξενα στην διαμονή μας στην Κωνσταντινούπολη! Δείξτε, σας παρακαλώ, κατανόηση σε περίπτωση που με πιάσουν συναισθηματικές συγκινήσεις και απομονωθώ ή απομακρυνθώ από κοντά σας ή κάνω οτιδήποτε απρόσμενο! Πρώτη φορά έρχομαι στο χώμα που γεννήθηκαν τόσοι πρόγονοί μου, ακόμα και οι γονείς μου, και ίσως παρασυρθώ από συγκινήσεις… ίσως όμως και να μην συμβεί τίποτα και συνεχίσω να είμαι η Συμέλα που ξέρετε και γνωρίζετε…»

Έτσι τους είπα! Ούτε και αυτό περίμενα να σκεφτώ 2-3 λεπτά πριν την προσγείωση!

Αυτά πρόλαβα να σημειώσω στο μπλοκ μου πριν προσγειωθούμε !!!

Και συνεχίζω να γράφω τώρα που επέστρεψα στο σπίτι μου, στην Στοκχόλμη, πέντε μέρες αργότερα!
Στο φινάλε δεν συνέβη ΤΙΠΟΤΑ! ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΤΙΠΟΤΑ απ’ όσα είχα γράψει!
Καμία από τις τότε φοβίες και σκέψεις μου ‘ρθαν στο μυαλό με το που βγήκα από το αεροπλάνο….!

Και μ’ αυτό σκέφτομαι την επίσκεψή μου στον τάφο του πατέρα μου!

Νοέμβριο του 2000 είχε πεθάνει ο πατέρας μου – την ώρα που μου τηλεφώνησαν από την Θεσσαλονίκη με το μαντάτο έγραφα την σελίδα 208 του βιβλίου μου «Τελικά τον νίκησα» – αλλά για διάφορους λόγους δεν είχα κατέβει για την κηδεία του και κατάφερα να κατέβω δύο μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 2001.
Όλο τον καιρό, όμως, ετοιμαζόμουν ψυχολογικά για την επίσκεψή μου στον τάφο του!

Μια πίστευα ότι από πόνο, οργή, θυμό, λύπη, φοβίες, απογοήτευση κλπ., θα γκρέμιζα με τις κλωτσιές μου τον μαντρότοιχο των νεκροταφείων, στο Καλοχώρι Σερρών, μια ότι με τις τσιρίδες και τα κλάματά μου θα ξεσήκωνα τους χωριανούς, μια ότι με τα δάκρυά μου θα πότιζα το φρέσκο χώμα που τον σκέπαζε, κοκ… και στο φινάλε όταν έφτασα εκεί έμεινα για περίπου 5-10 λεπτά όρθια πάνω και στους δυο (η μάννα θαμμένη δίπλα του 7 χρόνια νωρίτερα) και με την σκέψη μου μιλούσα σιωπηλά μαζί τους!

Αυτά, που λέτε, με τις σκέψεις και τις φοβίες μας που πολλές φορές οργιάζουν στο μυαλό μας αλλά που δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ισχύουν στην πραγματικότητα …
Θα επανέλθω στην Κωνσταντινούπολη!
Στην φωτογραφία με τον Ιταλό συνάδελφο Franco Molinari προβάρουμε διάφορα φέσια έξω από το Topkapi παλάτι.